Żyć z cukrzycą

Treść

Cukrzyca jest chorobą społeczną. Wielu ludzi dowiaduje się, że na nią cierpi, gdy schorzenie jest już zaawansowane. Czy są grupy osób bardziej narażone na zachorowanie?.

- Cukrzyca to zespół chorób metabolicznych. Jej charakterystyczną cechą jest występowanie u pacjentów wysokiego poziomu cukru we krwi, czyli tzw. hiperglikemii. To schorzenie cywilizacyjne. Wykrywanych jest coraz więcej przypadków tej choroby. 90 proc. pacjentów choruje na cukrzycę typu drugiego i to właśnie jej rozpoznaje się coraz więcej. Ma na to wpływ m. in. niezdrowy styl życia, czyli niewiele ruchu, palenie tytoniu, stresy, nieprawidłowa dieta, obfitująca w mnóstwo kalorii i cukrów prostych, tłuszcze zwierzęce. Są to tzw. czynniki środowiskowe, które mogą mieć wpływ na wystąpienie tej choroby. Natomiast specjaliści upatrują jej podłoża w predyspozycji genetycznej organizmu człowieka. Przemawia za tym występowanie tego schorzenia w rodzinie. Na uwarunkowania genetyczne nakładają się też czynniki środowiskowe.

Jak w każdej chorobie, także i w tej występują tzw. grupy ryzyka, do których zaliczamy ludzi bardziej narażonych na to, że mogą zachorować. Szczególnie zagrożone są osoby, u których w rodzinie występowało, bądź występuje to schorzenie. Częściej powinny się też badać osoby, u których w rodzinie były, bądź są choroby tzw. miażdżycowe: wieńcowe, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia cholesterolowe. Częściej poziom cukru we krwi powinni kontrolować również ludzie z nadwagą, otyłością, mający jakąkolwiek chorobę układu sercowo-naczyniowego, palacze. Ponadto każda osoba, która przekroczyła 45 rok życia, bez względu na podane tutaj czynniki powinna robić sobie to badanie (na czczo). Jeśli poziom cukru we krwi nie jest podwyższony, to należy je przeprowadzać co trzy lata. Ludzie z grup ryzyka: z nadciśnieniem tętniczym, nadwagą, otyłością, wysokim cholesterolem, prowadzący mało aktywny tryb życia, kobiety u których w ciąży zdiagnozowano cukrzycę typu II, jak również osoby, u których w rodzinie występuje cukrzyca i choroby miażdżycowe oraz ich najbliżsi, powinni badać poziom cukru raz w roku.

Cukrzyca typu drugiego jest chorobą podstępną. Może nie dawać żadnych objawów. Na jedną osobę, cierpiącą na ten rodzaj schorzenia, przypada druga, która nie wie, że na nie choruje. Ujawnia się ona często albo powikłaniami przewlekłymi, albo jest wykrywana przypadkowo, np. podczas badań okresowych, lub podczas diagnozowania innej choroby. Istotne jest, by cukrzyca typu drugiego była rozpoznawana w fazie, kiedy nie powoduje jeszcze powikłań.

Charakterystycznymi objawami cukrzycy są: chudnięcie, wzmożone pragnienie, wielomocz, osłabienie. U osób starszych może pojawić się apatia, a nawet depresja.

Profilaktyka tej choroby zależy w dużej mierze od nas samych. Warto powoli zmieniać swój styl życia z siedzącego na bardziej aktywny. Im więcej ruchu, tym lepiej. Warto też generalnie zacząć zdrowo się odżywiać.

(MIGA)

żródło: "Dziennik Polski" 2006-03-18

Autor: mj